W listopadzie 2005 r. Magda Teter przypomniala jeszcze raz zydowskim czytelnikom pisma Association for Jewish Studies Review postac polskiego arystokraty Walentyna Potockiego, ktory zgodnie z polska i zydowska tradycja historyczna wyrzekl sie katolicyzmu i po studiach biblijnych przyjal religie zydowska. M. Teter pisze, ze po spaleniu Potockiego na stosie 23 maja 1749 r. kilku Zydom udalo sie zakrasc na miejsce egzekucji, skad zabrali nieco popiolow jego “swietego i czystego ciala” oraz troche krwi ze “swietego ciala” gera cedeka (sprawiedliwego nawroconego). Te relikwie meczennika, ktory oddal swe zycie za nauke Mojzesza staly sie dla Zydow drogocennymi, rytualnymi skarbami, podobnie jak obecnie dla Polakow staja sie ampulki z krwia blogoslawionego Jana Pawla II, ktorymi Kosciol hojnie obdarowuje parafie zwlaszcza na Podkarpaciu, a ostatnio nawet parafie polonijnych emigrantow w USA w nadziei, ze owe relikwie zacheca zaprzyjaznionych z Polonusami latynosow do propagowania religijnego kultu “polskiego” papieza, az stanie sie 'bogiem' rownym Kopernikowi, ktory swa boska moca wstrzymal slonce i ruszyl ziemie...
Postac W. Potockiego jest dla polskiego Kosciola sakramentalnym tabu, podobnie jak zydowska matka czy zona Adama Mickiewicza, ktorych prawdziwego pochodzenia nie odwazy sie wspomniec zaden polski historyk z obawy przed karzacym ramieniem koscielnego 'KGB'. W identyczny sposob Kosciol zakneblowal polskich historykow, by nie pokusili sie o wzmianke o monetach Piastow z napisami hebrajskim alfabetem, mimo ze sa to najdawniejsze zabytki polskiego pismiennicwa o wiele wczesniejsze niz zabtyki pisane lacinskim alfabetem. Wspolczesni historycy tacy jak J. Tazbir, Jacek Moskwa czy Litwin Rimantas Miknys, ktorzy odwazyli sie wsponiec owa postac uznaja ja za historyczne zmyslenie, czyli legende. Trudno im sie dziwic, jako ze Potocki znajduje sie na przciwnym biegunie do M. Kopernika. Swa konwersja na judaizm W. Potocki symbolicznie potwiedzil wiernosc Polski dla religijnego przymierza Piastow z Bogiem Biblii hebrajskiej, i calkowicie zniszczyl “naukowy” autorytek M. Kopernika, ktory zanegowal madrosc Mieszka i jego odstepstwo od religii poganskiej, ktorej naukowa madrosc przeciwstawi Ks. Kopernik Objawionej Nauce Tory.
Jozef, Ignacy Krasezwski jest najstarszym, zweryfikowanym zrodlem do konwersji Potockiego. Zamiescil on relacje o tym wydarzeniu w III tomie historii Wilna (1841) p.t. Wilno od początków jego do roku 1750 (1840–1842), w ktorej pisze, ze zaczerpnal ja z hebrajskiego oryginalu Ammudei Beit Yehudah Judy Hurwitza (Amsterdam 1766). Atoli historycy piszacy swe dziela pod dyktando bierutowcow podkreslaja, ze w zachowanych kopiach dziela Hurwitza znajduje sie tylko krotka wzmianka o egzekucji sedziwego rabina nazwiskiem Mann. Relacja Hurwitza zostala jednak potwierdzona przez rosyjskie przeklady i dodatkowlo przez kult jakim Zydzi otaczali grob Potockiego w Wilnie, ktory znajdowal sie na zydowskim cmentarzu w dzielnicy Snipiszki dopoki nie zniszczyli go nazisci w czasie II wojny. W niektorych zrodlach znajdujemy wzmianki, ze jego szczatki zostaly uratowane wraz ze szczatkami slynnego Geniusza Wilenskiego (Gaon z Wilna), choc nie ma obecnie w Wilnie, ani nigdzie indziej pomnika czy grobu Potockiego.
J. Kraszewski pisze we wspomnianej historii Wilna, ze mlody Potocki i jego przyjaciel Zaremba, ktorzy udali sie z Polski na studia do Paryza poznali sedziwego Zyda pochylonego nad wielka ksiega w chwili, gdy weszli do jego wniarni. Jego wyklady i komentarze do Starego Testamentu, ktory, jak wiekszosci katolikow, byl im zupelnie obcy wywarly na nich tak wielkie wrazenie, ze zmusili go oni swymi prosbami, by nauczyl ich j. hebrajskiego. Po szesciu miesiacach posiedli zdolnosc rozumienia j. hebrajskiego i wraz z nia wielka sympatie do religii zydowskiej. Postanowili udac sie do Amsterdamu, ktory byl jednym z nielicznych miast w Europie w owym czasie, gdzie chrzescijanin mogl otwarcie wyznawac religie zydowska. Ale Potocki udal sie do Rzymu, skad, przekonawszy sie, ze nie moze juz dluzej przyznawac sie do katolicyzmu wrocil do Amsterdamu i przyjal dla siebioe Przymierze Abrahama a wraz z nim nowe imie Abraham ben Abraham.
Po krotkim pobycie w Niemczech, Potocki wrocil do Polski i przez jakis czas zyl wsrod Zydow w miasteczku Ilia (w okregu wilenskim), ktorzy znali jego prawdziwa tozsmosc. Zaprzyjaznil sie z gaonem z Wilna. Kiedy w koncu zostal aresztowany przez wladze i umieszczony w wiezieniu, gdzie oczekiwal na egzekucje przez spalenie na stosie zapytal wspomnianego Gaona jakie blogoslawienstwo winien odmowic bezposrednio przed swa smiercia i otrzymal odpowiedz M'Kadesh es Shimcha be'rabim" (Ten kto uswieca Jego (Boga) imie publicznie). Blagania jego matki i przyjaciol nie zdolaly go sklonic do powrotu do chrzescijanstwa i pod dlugim pobycie w wiezieniu i po procesie o herezje zostal spalony w Wilnie, w drugim dniu zydowskiego swieta Szawuot. Obecnosc na egzekucji laczyla sie dla Zydow z pewnym niebzepiecznstwem, tym niemniej Zyd nazwiskiem Lejzor Ziskes, ktory nie mial brody, wmieszal sie w tlum i wzamian za lapowke otrzymal porcje prochow meczennika, ktory pozniej zostal pogrzebany na zydowskim cmentarzu. Krolewskie ulaskawienie przybylo za pozno, by uratowac zycie skazanca.
Przyjaciel Potockiego, ktory wrocil do Polski kilka lat wczesniej przed Potockim, pojal za zone corke magnata i mial z nia syna. On takze spelnil swe przyrzeczenie i przyjawszy religie zydowska udal sie wraz z zona i synkiem do Amsterdamu, gdzie poddal sie wraz z nim obrzezaniu. Po przyjeciu religii zydowskiej takze przez jego zone, udali sie do ziemi Izraela,
W antologii p.t. A Treasury of Jewish Quotations (Nowy Jork 1956) znalazlem cytat ze wspomnianego dziela J. Hurwitza, ktory zadaje klam tym historykom, ktorzy twierdza, ze w zachowanych egzemplarzach jego ksiazki nie ma wzmianki o konwersji Potockiego. Autor owej antologii cytuje odpowiedz Potockiego na blagania jego przyjaciol by powrocil do chrzescijanstwa. Powiedzial on do swych przyjaciol te slowa: “ Biedny czlowiek poszukujac woreczka z groszami, przeszedl przez miasto, gdzie znalazl slawe i fortune. Czy sadzicie, ze zawrocilby, by podjac poszukiwanie grosikow?” Ten dialog zapisany zostal przez Hurwitza na 46 stronie jego ksiazki.
Siec Szma Izrael Torah tak wyjasnia niechec historykow do postaci W. Potockiego: “Sa wazne powody ku temu, ze tak niewiele wspolczesnych zrodel poswieca uwage relacji o “sprawiedliwym nawroconym” Jest zrozumiale, ze szlachecka rodzina Potockich, jako religijna polsko-katolicka rodzina nie byla szczesliwa ze jeden z jej synow przeszedl an religie zydowska. Rodzina Potockich znana byla ze swego przyjaznego stosunku do Zydow zyjacych w granicach ich dobr. Wzmianka o konwersji bylaby interpretowana jako otwarta prowokacja pod adresem wladcy tych obszarow. Dodatkowo, bez watpienia konwersja czlonka arystokratycznego rodu najwyzszej rangi wzbudzilaby wielkie zainteresowanie podleglej im ludnosci, zas jego odmowa powrotu do ich religii byla dla nich wielkim problemem.”
(2)
Prof. J. Tazbir dowodzi legendarnego charakteru konwersji Potckiego wskazujac, ze religijna tolerancja Warszawskiej Konfederacji i prawa neminem captivabimus zapobiegala egzekucji za zmiane religii.
Obydwa argumenty pomijaja istotne aspekty historyczne konwersji Potockiego, ktora podkopala nie tylko wiekowa propagande papieska na rzecz kopernikanizmu, ale obnazyla intelektualna slabosc podstawowego dogmatu chrzescijanstwa, jaki obowiazywal od oslawionego Soboru Nicejskiego, ktorego dogmat o Trojcy sw. podniosl Jezusa do rangi Boga rownego moca i majestatem Bogu Ojcu. Owe teologiczne zmagania, ktore rozgorzaly w swiecie chrzescijanskim i podzielily go na dwa wrogie sobie obozy prztrwaly wieki i inspiruja odpowiednio autorow piszacych biografie Jezusa, z ktorych ostatnia jest biografia p.t. Jezus z Nazaretu napisana przez Benedykta XVI. Teologowie, ktorzy odrzucili dogmat ustanowiony w Nicei reprezentowali poglad zwany subordynacjonizmem odwolujacy sie do nauk zwartych w ewangeliach, ktore przecza stanowisku o boskiej randze Jezusa i jego rownosci pod tym wzgledem ze Stworca nieba i ziemi.
Powolywali sie oni na slowa samego Jezusa, takie np. jak: “O dniu owym lub godzinie nie wie nikt – ani aniolowie w niebie, ani Syn, tylko Ojciec.” (Marka 13:32), czy dobitne stwierdzenie zanotowane w ewangelii sw. Jana: “Ojciec jest wiekszy niz ja.” (14:28). Ogranicze sie do tych dwoch cytatow sposrd wielu o podobnym charakterze, bo wyrazaja one adekwatnie sedno owego odwiecznego sporu. Zwroce raczej uwage na fakt, ze autorzy nicejskiego creda nie znalezli kontrargumentow majacych sile zanegowania subordynacyjnej wobec Boga Ojca rangi Syna, czyli Jezusa. Przypomne jednak,. ze tacy zwolennicy nicejskiego dogmatu jak sam sw. Augustyn nie zawahali sie przed ucieczka do falszerstwa tekstu Nowego Testamentu, byle udowodnic rownosc Jezusa z Bogiem “Ojcem” I tak podczas gdy teologowie Wschodu interpretowali slynny werset z ewangelii Jana 15:26 w znaczeniu, ze Duch sw. pochodzi wylacznie od Ojca (“duch prawdy, ktory wychodzi od Ojca”), sw. Augustyn wywodzi, ze wlasciwy stosunek miedzy trzema osobami Trojcy Duch sw. musi rowniez pochodzic od Syna i takie falszerstwo tekstu sw. Jana oburzylo teologow greckiego Kosciola i zmusilo ich do odrzucenia “podwojnego pochodzenia” utrwalonego dogmatycznie” w lacinskiej frazie filioque, ktora do dnia dzisiejszego dzieli koscioly Zachodu i Wschodu.
Nic wiec dziwnego ze w warunkach owej nieustannej wojny teologicznej dochodzilo do gwaltownych walk miedzy teologami reprezenetujacymi przeciwne poglady podczas obrad takiego czy innego Synodu. W tej sytuacji cesarz Teodozjusz uznal za uzasadnione posluzenie sie jego cesarska wladza celem ustanowienia obowiazujacego pogladu religijnego. I tak w styczniu 381 r. cesarz Teodozjusz oglosil oficjalny list (epistula) do prefekta naddunajskich prowincji Ilyrii, w ktorym stanowil, ze jedyna mozliwa do zaakceptowania forma chrzescijanstwa jest wyzanie Boga w Trojcy, w ktorym Bog Ojciec, Jezus Syn i Duch sw. uznawani sa jako posiadajacy taki sam majestat. W tym samym dokumencie Teodozjusz potepil wszystkie inne formuly chrzescijanskie jako herezje karalne zarowno przez panstwo jak i sad Boga. Ten list okreslil teokratyczny charakter imperium chrzescijanskiego.
Decyzja Teodozjusza byla miarodajna dla hierarchow Kosciola, ktorzy, jak to potwierdza list biskupa Antiochii Flavianusa z 387 r., uznawali cesarza za rownego Bogu. Zacytuje slowa przysiegi jaka musili skladac rekruci werbowani do armii Trodozjusza: “Na Boga i Chrystusa i na Ducha sw.oraz na majestat cesarza, ktory z woli Boga winien byc kochany i czczony przez ludzka rase...Bo kiedy cesarz otzrymuje imie Augustusa nalezy mu sie religijna czesc taka sama jak bostwu obecnemu w ciele' Ta przysiega stawia cesarza na rowni z Chrystusem, ktory jak wierzono posiadal podwojna nature Boga i czlowieka. Nic sie nie zmienilo po zastapieniu poganskiej religii 'chrzescijanstwem'.Przypomne, ze poganski cesarz Aurelian wladajacy w okresie 270-275 bil monety z napisami deo et domino nato okrelajacymi go jako urodzonego Poga i Pana. Napis polski hebrajskimi literami na monecie piastowskiej glosi: Mieszko, krol Polski. Ten napis jest wierny nauce Biblii hebrajskiej, ktora ubostwienie czlowieka traktowala jako bluznierstwo.
Obowiazujacy charakter dogmatu Nicejskiego potwierdzil takze kodeks prawny Justyniania, ktorego egzemplarz zostal odnaleziony w 1070 r. w Padwie. Jaroslaw Pelikan komentujac obrone dogmatu nicejskiego w kodeksach Teodozjusza i Justyniana napisal :”To co uderza najbardziej, to fakt, ze niepodwazalna hegemonai teologiczna dogmatu o Trojcy zainicjowana w 4-tym wieku przejawia sie takze w woli i zdolnosci wladz swieckich do jego obrony. Nawet Akt Tolerancji uchwalony przez angielski parlament wbrew woli anglikanskiego kosciola w 1689 r. nie objal tolerancja argumentow przeciwko Trojcy. Newton demaskowal rzekomo biblijne argumenty potwierdzajace prawde tego dogmatu, ale nie udalo mu sie opublikowac niczego z tego co napisal. Wieki po Nicei teologowie poslugiwali sie argumentami okreslonych ojcow Kosciola zamiast naukami ewangelistow.
Przed 600 rokiem papiez Grzegorz Wielki uznal teologiczne postanowienia czterech soborow: Nicejskiego z 325 r., konstantynopolitanskiego z 381 r., efezyjskiego z 431 r. i chalcedonskiego z 451 r. za “nowe cztery ewangelie Kosciola”, ktora zastapily oryginalne ewangelie zwarte w Nowym Testamencie. Te nauki w wykladni rzymskich papiezy staly sie kamieniami wegielnymi chrzesciajnskeij ortodoksji. To nowe chrzescijanstwo odwoluje sie do dogmatycznych doktryn sw. Augustyna, ktorego trwaly przyczynek do mysli politycznej wyraza sie w jego usprawiedliwieniu autorytarnych rezymow dopatrujacych sie cnoty w ladzie gwoli ladu, raczej niz w abstrakcyjnym ideale sprawiedliwosci czy w obronie praw czlowieka, czy nawet nauk samego Jezusa. Wszelski bunt wobec owego autorytarnego systemu teokratycznego karany byl z cala bezwzglednoscia i potwierdza to najdobitniej egzekucja W. Potockiego i wczesniejsza egzekucja przez spalenie na stosie w Genewie Hiszpana Michaela Servetusa (1511-1553), ktory w 1531 r. opublikowal; dzielo p.t. O bledach Trojcy, w ktorym zanegowal stwierdzenie koscielnego autorytetu Piotra Lombarda, ktory w swych Senencjach zapewnial, ze nauka o Trojcy moze byc znaleziona na kazdej stronic Pisma sw. Servetus odpowiedzial: ...”W calej Biblii nie ma ani jednego slowa o Trojcy sw., ani o jej osobach. Ani o esencji czy jednosci substancji, ani o naturze kilku bytow, ani o reszcie ich bredni i logicznych lamancow. Servetus zostal skzany na podstawie kodeksu Justyniana, ktory stanowil kare smierci za negowanie Trojcy sw. Dogmat o tozsamosci substancji (homoousios) trzech osob Trojcy wywodzi sie z dogmatu greckiego filozofa Anaksymandra, ktory glosil, ze fundamentalna esencja, czy substancja wszystkich rzeczy jest tzw. Apeiron, tak jak w hinduskiej doktrynie owa substancja byl Brahman doslownie energia, ktora faraon Achenaten nazywal 'Jedno'. Ini bogowie byli personfifikacjami owej energii, co w przypadku Jezusa potwierdza okreslenie go mianem 'swiatlo ze swiatla', ktore w przypadku Kopernika kryje sie za jego utozsamieniem boga ze sloncem.
Saturday, October 8, 2011
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment